تأثیر روش قصه گویی بر مهارت های اجتماعی کودکان مبتلا به نشانگان داون

زمینه و هدف: مهارت ­های اجتماعی بخش مهمی از حوزه تحول فردی است که در کودکان کم­توان ذهنی با تأخیر و نارسایی معناداری همراه است. هدف این پژوهش، تعیین تأثیر روش قصه­ گویی بر مهارت­ های اجتماعی کودکان مبتلا به نشانگان داون بود. روش: پژوهش حاضر نیمه ­آزمایشی و از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه بود. نمونه مورد مطالعه شامل  22 نفر از دانش ­آموزان مبتلا به نشانگان داون 6 تا 8 ساله شهر رشت در سال 95-1394 بود که به شیوه نمونه ­گیری هدفمند انتخاب شده و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایدهی شدند. برای گردآوری داده‌ها از مقیاس مهارت­ های اجتماعی گرشام و الیوت (1990) استفاده شد. شرکت­ کنندگان گروه آزمایش در 8 جلسه 60 دقیقه ­ای با روش قصه­ گویی آموزش دیدند ولی گروه گواه چنین مداخله­ ای را دریافت نکردند. برای تجزیه‌وتحلیل داده­ ها از آزمون آماری تحلیل کوواریانس استفاده شده است. یافته ­ها: نتایج نشان داد که روش قصه ­گویی موجب بهبود مهارت ­های اجتماعی (همکاری، جرئت ­ورزی، و خودمهارگری) کودکان مبتلا به نشانگان داون شده است (0/01>p). نتیجه ­گیری: روش قصه ­گویی موجب بهبود مهارت­ های زبانی و ارتباطی همچون دقت شنیداری، افزایش درک معانی واژه­ ها، توانایی گوش دادن و صحبت کردن می­ شود که در نتیجه مهارت‌های اجتماعی نیز به‌صورت مثبت تحت تأثیر قرار می­ گیرد.